 Iris kwam voor het eerst bij me zingen toen ze net negen jaar was. Een klein, rustig, lief meisje.
Meestal wordt ze vergezeld door haar moeder en jongere zus. Soms komt ook haar broertje mee. Heel gezellig! Iris is al heel serieus met zingen bezig. Dat is best bijzonder voor iemand die zo jong is. Trouw studeert ze steeds nieuwe liedjes in en ze zingt dan ook bijna alles uit het hoofd. Inmiddels is ze al bijna elf en hebben we nog steeds veel plezier met elkaar. Bij een kind moet je altijd een beetje voorzichtig te werk gaan. Je wilt niet dat ze iets forceert. Vanmiddag wilden we werken aan haar ademsteun (de stevigheid tijdens het zingen). Hiervoor gingen we tegenover elkaar op de grond zitten en terwijl we elkaars handen vasthielden maakten we een schommelbeweging naar elkaar toe en van elkaar af. Dit deden we in de maat van het liedje dat Iris natuurlijk uit haar hoofd kende. Zo zong ze ineens een stuk steviger en heb ik mijn portie gymnastiek weer gehad.
0 Comments
 Ze is al wat ouder en heeft zo'n drie jaar zangles. Vroeger zong ze als sopraan in een koor, maar toen ze naar haar huidige koor ging is ze daar als alt ingestroomd. Ze dacht dat haar minder inspanning zou kosten.
Tijdens de eerste jaren zangles studeerde ik met haar vaak op die altpartijen en steeds merkte ik op dat dit niet haar sterkste punt was. In de hoogte begon haar stem pas te stralen, terwijl die in de laagte vrij dof bleef. Dit seizoen is ze daarom van stemgroep veranderd en dat bevalt haar goed. Vandaag heeft ze tijdens de oefeningen zelfs tot de hoge C gezongen, weliswaar met moeite, maar dat is toch niet gek voor een ‘alt’. We genieten er allebei van. Een paar weken geleden maakte ze me een groot compliment. Ze zei “sinds ik zangles heb ben ik een veel vrolijker mens geworden”  Vandaag kreeg ik een droevig bericht. De vaste vrijwilligster, die me altijd bijstaat tijdens de muziektherapie in een van de huizen waar ik werk is plotseling overleden.
Ze was nog helemaal niet zo oud en leek kerngezond. Ze was altijd vrolijk en had een prettige, rustige uitstraling. Erg lief voor de bewoners en ook voor mij. Voordat ik kwam zorgde zij ervoor dat de mensen werden opgehaald en op hun plek zaten. Als ik binnenkwam was ze meestal de koffie en thee aan het inschenken. Ze wist precies hoe iedereen die het liefst dronk. Als dat allemaal klaar was kwam ze er gezellig bijzitten. Zelf kende ze veel liedjes en zong dan ook lekker mee. Aan de gesprekken die soms naar aanleiding van de muziek ontstaan leverde zij ook een bijdrage. Kortom; het was een lief mens met het hart op de goede plaats. Niemand had verwacht dat ze er zo onverwacht niet meer zou zijn. Voor haar familie en vrienden is het een enorme klap. Zij zullen zonder haar verder moeten. Maar ook bewoners en personeel van het huis waar zij zo fijn gewerkt heeft zijn geschokt. Het maakt me heel verdrietig. Dankjewel voor alles, we gaan je vreselijk missen!  Duetten zingen is een wens van veel zangleerlingen. Vaak ben ik dan ‘de klos’ en zing de andere stem.
Boudewijn en Eliza hebben daar iets op gevonden. Ze plannen hun lessen vaak na elkaar en nemen dan de tijd om met elkaar te zingen. Dat is natuurlijk pure luxe, zo’n vaste zangpartner. Gisteravond was het weer feest met die twee. Samen zingen maakt nog meer los dan in je eentje zingen. Je neemt elkaar mee naar een hoger niveau. Je wordt er heel gelukkig van. Een plus een is drie. Na drie prachtige duetten moest ik toch nog aan de bak met ‘soave sia il vento’ (voor drie stemmen). Geen probleem natuurlijk, want ook ik vind niets leuker dan met elkaar muziek maken. Dan kun je vast wel nagaan hoeveel een plus een plus nog een is…  Vanmorgen weer een muziekcontact-sessie gedaan met Mw. S, een lieve dame van 92 jaar. Zoals altijd word ik met een kus begroet. Ze vindt het gezellig dat ik er ben. Samen gaan we naar de andere huiskamer.
Omdat het zo grauw is buiten, beginnen we you are my sunshine te zingen, een vrolijk liedje. Halverwege beginnen bij Mw. S de tranen te stromen. Ondanks dat zingen we verder. Na het lied zeg ik dat ik zie dat ze geëmotioneerd is en vraag of het tranen van blijdschap of van verdriet zijn. Helaas, het zijn verdrietige tranen. Mw. S kan zich niet meer goed uitdrukken, maar uit het woord “alleen” maak ik op dat ze zich eenzaam voelt. Ik zeg je daar inderdaad verdrietig van kunt worden. Ik laat haar even huilen terwijl ik haar vasthoud. Na de laatste traan geef ik haar een zakdoek, vervolgens een slokje koffie. Dan stel ik voor dat we, samen zingend, de eenzaamheid zullen verdrijven. Dat vind ze een goed idee. Het daarop volgende half uur zingt ze weer blij en vol enthousiasme met me mee. |
zingen is het leukste dat er isIn deze blog schrijf ik over mijn werk als zangeres, zangdocent, en zangtherapeut. Over de fijne kanten ervan, maar ook over de twijfels en moeilijkheden. Archieven
April 2020
Categorieën |
RSS Feed
