Soms vraag ik me af hoe het brein eigenlijk werkt. Vooral bij mensen met Alzheimer is dat vaak heel wonderlijk. Vanmorgen tijdens de muziektherapie zat ik naast een meneer die erg van jazz- en swingmuziek houdt. Hij was daar op zijn eigen manier van aan het genieten. Een beetje mee neuriën, dirigeren en af en toe werden er zelfs een paar woorden gezongen. 
Plotseling werd hij onrustig en wilde weg. Hij vertrok naar de naastgelegen huiskamer, maar kon het daar ook niet vinden. Op mijn vraag of hij toch niet nog even mee wilde doen antwoordde hij bevestigend.  Toen hij daarna aan een paar mensen vroeg of ze ook bleven eten en vervolgens de aanwezigen ging tellen ging bij mij een lichtje branden. Hij dacht dat hij voor het hele gezelschap moest koken en vroeg zich af of dit wel op tijd zou lukken. Door hem te vertellen dat er al voor het eten gezorgd werd, kon hij zich ontspannen en weer meedoen met de muziektherapie.

​Vanavond werden Esther en ik telefonisch geïnterviewd door Rob van Achterhoekfm. Voor ons beiden een primeur. We hadden afgesproken om het gesprek samen te voeren bij Esther thuis. Op advies van de contactpersoon gebruikten we beiden onze eigen telefoon. Tien minuten voor de afgesproken tijd waren we bij elkaar. Esther voelde zich niet zo lekker en was blij dat ze het niet in haar eentje hoefde te doen.
We werden gebeld door een redacteur die zei dat we aan de lijn moesten blijven. We hoorden een geluidsfragment van een door ons uitgevoerd lied. Wat klinkt dat lelijk door de telefoon! Daarna het interview met een enorme galm op de lijn. Dan is het erg lastig om door te praten, maar dat is toch gelukt en na een minuut of vijf was het alweer voorbij en zijn we weer een ervaring rijker.

Bij een optreden komt vaak een heleboel kijken. Repeteren is daar natuurlijk een belangrijk onderdeel van. Gisteravond was ik daarom bij Esther Scheerder. Op zondag 24 maart geven wij een koffieconcert in de kerk in Epse.
Na thee, chocolade en een poosje kletsen gingen we aan het werk. Omdat we het programma al eerder gespeeld hebben is het vooral een kwestie van de dingen weer even goed op elkaar afstemmen en merken waar we nog aan moeten werken. Dat is heerlijk, want het meeste zit er al goed in. Ondertussen luistert Senna het hondje van Esther naar ons. Het beest is helemaal gewend aan muziek. De hele week is ze aanwezig bij alle pianolessen die Esther geeft, en dat zijn er heel wat. Ze vindt alles best. Zelfs als ik heel hard en hoog zing kijkt ze niet op of om. Zou ze soms doof zijn?

Zondag 24 maart 11:30 ,kerk, dorpsstraat 36 Epse, toegang €10 (tot 18 jaar gratis)
​ps: Senna is er niet bij!

Toen ik net begon muziektherapie te geven was ze er al bij. Haar man zat ook in de groep. Zij was nog erg goed. De eerste keer was ik een beetje bang voor haar, want ze was heel kritisch. En dat bleef ze, maar ze genoot enorm van de muziek. Ze was intelligent, kende ongelooflijk veel teksten. Van  eenvoudige kinderliedjes tot klassieke Duitse en Franse liederen zong ze mee. Haar stem was breekbaar, maar ze vond het heerlijk om te zingen. 
Haar man overleed twee jaar geleden. Ze was erg verdrietig en steeds als ze het lied Ich liebe dich van van Beethoven hoorde schoot ze vol. Het duurde een paar maanden voor ze weer volop meedeed. Een hele tijd ging dat goed. Ze kende zelfs mijn naam. Maar zoals dat nou eenmaal gaat werd ze steeds zwakker en uiteindelijk lag ze, heel broos, in haar rolstoel. Meestal was ze nog aanwezig, maar ze zong bijna niets meer mee. De laatste twee keer had ze zelfs helemaal geen zin meer om erbij te zijn. Ze was helemaal op! Het laatste dat ik haar heb horen zeggen was "ik wil niet meer"
Vandaag hoorde ik dat ze is overleden. Ik gun het haar zo. Dag lieve mevrouw.

Ik heb het voorrecht dat ik regelmatig met twee fantastische pianisten mag zingen. Vandaag zong ik bij Mirjam Smitt. Natuurlijk moest er eerst bijgekletst worden onder het genot van een kop koffie. We hadden elkaar even niet gesproken, dus er was een heleboel in te halen.
Daarna togen we naar de praktijkruimte. Haar vleugel is helemaal gereviseerd en klinkt nu nog mooier. Mirjam gaf uitleg en liet verschillen horen.

Hoe zou dat nou zijn als je je stem liet reviseren? Superspannend lijkt me. Je weet wel wat je hebt, maar niet wat je krijgt. En wat zou ik dan eigenlijk willen? Soms lijkt het me geweldig om een heel heldere sopraanstem te hebben, maar zo'n lekkere diepe alt is ook prachtig. 
Nee, ik weet het. Als ik ooit een nieuwe stem zou mogen uitkiezen dan zou het een bas  zijn. Zo'n heerlijk warm, donkerbruin geluid, waarbij je kunt wegdromen. Ik word helemaal warm als ik daaraan denk. Misschien volgende week maar eens een afspraak maken bij de KNO-arts.

Vanmiddag heb ik weer twee sessies muziektherapie gegeven.
​In de eerste groep zit een dame die ik erg leuk vind. Als ik haar, bij binnenkomst een hand geef, pakt ze die met beide handen vast om ze warm te wrijven “oei, wat heb je koude handen! Ik maak ze wel even warm”.
Ze vind het supergezellig als ik naast haar kom zitten en excuseert zich dat ze zo'n lage stem heeft. Dan zeg ik dat dat juist mooi is zo'n lage alt.
Sommige liedjes kent ze goed, maar eentje is haar favoriet. Steeds als ik een pauze laat vallen tussen twee liedjes zingt ze "een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, waar is Berend Botje gebleven.
Soms komt zingt ze dit wel tien keer in een uur. Gelukkig vinden de mensen uit haar groep het helemaal niet erg, want dit liedje kennen ze allemaal. De verzorgende en ik vinden het elke keer weer grappig en houden, met een knipoog naar elkaar, de tel bij.