 Al een tijd geleden werden Mirjam Smitt en ik gevraagd om op goede vrijdag een concert te verzorgen bij Klein Engelenburg. We hadden een mooi programma gemaakt met passiemuziek voor de pauze en iets lichters voor daarna. Toen de Coronacrisis uitbrak dachten wij dat het optreden niet door zou gaan. Groot was dan ook de verrassing toen in het begin van deze week werd gevraagd of wij toch konden spelen en zingen via beeldbellen. Omdat er mooi weer werd voorspeld stelde ik voor om er een buitenconcert van te maken. Zo gezegd zo gedaan.
Met Mirjam en een digitale piano in mijn auto ging het naar Brummen. Samen met de activiteitenbegeleidster zochten wij de ideale plek om ons te installeren bij de Oranjerie. Toen ook alle bewoners een plaatsje hadden gevonden konden wij van start. Het programma hadden we aangepast, omdat we vooral vrolijkheid wilden brengen. Een paar liederen van Beethoven, het Ave Maria van Schubert, opera, een smartlap over een Amsterdamse sopraan en tot besluit Que sera, sera. Gelukkig was de temperatuur heerlijk en de stemming goed. De muziek werd zo hier en daar meegezongen. Er werd zichtbaar van genoten. Tussen de muziekstukken door vertel ik altijd iets over de muziek. Nu was dat bittere noodzaak, want Mirjam moest alle bladmuziek goed vastzetten met wasknijpers vanwege de wind. Mijn praatjes waren soms niet lang genoeg. Na het eindapplaus kregen we een kar om onze apparatuur te vervoeren naar het landhuis. Daar was al een mooi plekje voor ons ingericht op het terras. Ook hier vonden we weer een aandachtig publiek. Wat een luxe om twee keer te mogen optreden. Na twee fijne concerten laadden we de boel weer in, allebei met een mooie bos bloemen. We togen, weer een ervaring rijker, blij en tevreden naar huis.
0 Comments
 De coranamaatregelen zijn ruim tweeënhalve week van toepassing. Het gaat zelfs al een beetje wennen.
Toch kan ik niet wachten tot alles weer zijn gewone gangetje gaat. Eén van de leukste dingen in een normale week is het bezoek aan Klein Engelenburg. Elke dinsdagmorgen om half elf word ik zo hartelijk ontvangen, daar zou iedereen blij van worden! Helaas is dat er nu even niet bij, maar we hebben een goed alternatief gevonden in het beeldbellen. Eerst eens even kijken wie er zijn. Ja hoor, daar zie ik alle vertrouwde gezichten weer. De activiteitenbegeleidster draait de laptop zodanig, dat ik iedereen kan zien en persoonlijk kan begroeten. In de huiskamer in Brummen ben ik op een groot scherm te zien. Dan gaan we van start. Ik heb verschillende liedjes uitgekozen die zijn geprint en in een map gedaan. Zo kan iedereen fijn meezingen. Na ‘Hela gij bloempjes’ gaat één van de bewoners nog eens rond met de koffiepot. Ik schenk mezelf ook nog maar een kopje in. Met een gesmeerde keel is het beter zingen. Eén van de dames is heel goed in het zingen van de tweede stem en iedereen vindt dat prachtig. Als ik vraag of er nog verzoekjes zijn, krijg ik als antwoord ‘Daar waar de blanke top der duinen’. Vooral de laatste regel ‘ik heb u lief mijn Nederland’ wordt door iedereen uit volle borst meegezongen. Zoals altijd eindigen we met het mooie lied ‘We’ll meet again some sunny day’ |
zingen is het leukste dat er isIn deze blog schrijf ik over mijn werk als zangeres, zangdocent, en zangtherapeut. Over de fijne kanten ervan, maar ook over de twijfels en moeilijkheden. Archieven
April 2020
Categorieën |
RSS Feed
