De coranamaatregelen zijn ruim tweeënhalve week van toepassing. Het gaat zelfs al een beetje wennen.
Toch kan ik niet wachten tot alles weer zijn gewone gangetje gaat.

Eén van de leukste dingen in een normale week is het bezoek aan Klein Engelenburg. Elke dinsdagmorgen om half elf word ik zo hartelijk ontvangen, daar zou iedereen blij van worden!
Helaas is dat er nu even niet bij, maar we hebben een goed alternatief gevonden in het beeldbellen.
Eerst eens even kijken wie er zijn. Ja hoor, daar zie ik alle vertrouwde gezichten weer. De activiteitenbegeleidster draait de laptop zodanig, dat ik iedereen kan zien en persoonlijk kan begroeten. In de huiskamer in Brummen ben ik op een groot scherm te zien.
Dan gaan we van start. Ik heb verschillende liedjes uitgekozen die zijn geprint en in een map gedaan. Zo kan iedereen fijn meezingen. Na ‘Hela gij bloempjes’ gaat één van de bewoners nog eens rond met de koffiepot. Ik schenk mezelf ook nog maar een kopje in. Met een gesmeerde keel is het beter zingen.
Eén van de dames is heel goed in het zingen van de tweede stem en iedereen vindt dat prachtig. Als ik vraag of er nog verzoekjes zijn, krijg ik als antwoord ‘Daar waar de blanke top der duinen’. Vooral de laatste regel ‘ik heb u lief mijn Nederland’ wordt door iedereen uit volle borst meegezongen. Zoals altijd eindigen we met het mooie lied ‘We’ll meet again some sunny day’

Iedere vrijdagmiddag is er een concert bij huis Welgelegen in Warnsveld. Heel verschillende musici geven acte de présence. Ook ik mag regelmatig komen zingen, een zeer dankbare taak. Ook vanmiddag zit al een aantal van de bewoners klaar. Omdat er een paar mensen ziek zijn is het iets minder druk in de gezellige woonkamer. Gelukkig schuiven er ook nog een paar familieleden en vrijwilligers aan.
​
​Een mevrouw komt mopperend binnen. Ze heeft er eigenlijk helemaal geen zin in. Na wat vriendelijke woorden van een vrijwilligster neemt ze mokkend plaats. De rollator moet voor haar blijven staan, zodat ze meteen weg kan als ze er genoeg van heeft.
Als ik begin met liederen van Schumann dan zie ik haar wegzwijmelen. En ja hoor, ze blijft gedurende het hele concert zitten. Sterker nog, zo nu en dan zingt ze zachtjes mee.
Ook de anderen genieten van de muziek. En ondanks een vervelende verkoudheid heb ik veel plezier in het zingen voor deze lieve, kwetsbare mensen. Ik neem afscheid met de belofte dat ik gauw weer terugkom.

Van de activiteitenbegeleiding kwam het verzoek om in de week na dierendag muziek uit te zoeken die te maken had met het thema dieren. Leuk om een thema te hebben, dus ik ging meteen op zoek.
'De kat van ome Willem is op reis geweest' en 'Er zaten twee motten in m'n ouwe jas' liggen misschien voor de hand, maar ik moest toch even nadenken.
Een vriendin riep Carnaval des animaux van Camille Saint Saëns. Wat een goed idee. Ik wist niet dat het bij zijn leven niet is uitgevoerd. Daarvoor vond hij het niet goed genoeg.
Tijdens de muziektherapie hebben wij echter wel genoten van fragmenten van de olifant, de schildpad, de kippen, de vissen en de allermooiste; de zwaan.
Ook het lied 'Bello' van Annie MG Schmidt viel in de smaak. Met een geestige tekst over een hond die zijn bazinnetje heel Europa doorsleurt om uiteindelijk een plas te doen bij de toren van Pisa. Een mevrouw zei na afloop: en daarom wilde ik dus nooit een hond! 

​​Werken op je verjaardag heeft altijd iets feestelijks. Van elke leerling een kus of omhelzing en van de enkeling die wist dat ik verjaarde kreeg ik zelfs bloemen.
 
Dit jaar kocht ik soesjes om uit te delen. Beter dan een stuk taart of een koekje, want het hapt zo heerlijk weg.
 
Ook voor bij de muziektherapie nam ik soesjes mee. Het waren er best veel en ik dacht dat ik er een heleboel over zou houden. Niets was echter minder waar.
In de eerste huiskamer waar ik kwam waren  meer deelnemers dan gewoonlijk. Er werd uit volle borst voor mij gezongen en daarna hadden ze natuurlijk wel iets lekkers verdiend.
In de tweede huiskamer waren maar een paar mensen, maar die vonden het zo heerlijk. Ik ben een paar keer rondgegaan met de schaal. Eén dame at er wel zes!
Toen ik om vijf uur naar huis ging, begonnen ze daar aan de avondboterham, maar daar was niet veel belangstelling meer voor.  

Elke dinsdagmorgen is het feest bij Klein Engelenburg.
We zingen dan met een groepje van tussen de acht en tien ouderen. En wat maakt dat veel los. Het is heerlijk om de bewoners te zien genieten. Van de muziek, maar ook van elkaar.
Terwijl vrijwilligster Ank de koffie en thee inschenkt beginnen we met ons welkomstlied. Iedereen wordt in dit lied persoonlijk begroet. Voor mij is het altijd een test of ik ieders naam nog weet. Sommige bewoners, vooral degenen met een moeilijke achternaam, vinden dat een hele prestatie.
Meestal beginnen we met een mooi lied van vroeger. Vandaag is dat ‘Bei mir bist du schön’ van de Andrewsisters. Er wordt aandachtig geluisterd en de bekende delen worden meegezongen.
Doordat de muziek de bewoners terugbrengt naar de tijd rondom de oorlog worden er wat herinneringen uit die tijd opgehaald. 
Als vanzelf gaan we verder met liederen uit het bekende boek ‘Kun je nog zingen, zing dan mee’. Veel mensen kennen de muziek nog uit hun schooltijd. Een dame vertelt dat ze de liedjes voeger zong met haar moeder, zusters en buurmeisjes. Ander vermaak was er niet. Daar kunnen we misschien nog wat van leren.

Het klassieke lied ‘Nymphs and shepperds’ van Henry Purcell maakt iedereen vrolijk. Omdat het maar een kort lied is, zing ik het nog eens, terwijl we, allen hand in hand, dansbewegingen maken. Zo, de gymnastiek zit er ook weer op.
Eén van de bewoonsters merkt op dat haar buurvrouw koude handen heeft. We denken dat het misschien helpt als we een paar klapliedjes zingen, met de bijbehorende bewegingen. Of het echt helpt weet ik niet, maar we hebben veel plezier!

Na nog veel meer muziek eindigen we, zoals altijd met ‘We’ll meet again’ van Vera Lynn. Iedereen vindt dit lied prachtig en deint hand in hand mee. Als de muziek stopt applaudisseren we voor elkaar. Dan zeg ik, recht uit mijn hart: “wat was het weer gezellig!”