Muziek verbroedert!

Elke dinsdagmorgen is het feest bij Klein Engelenburg.
We zingen dan met een groepje van tussen de acht en tien ouderen. En wat maakt dat veel los. Het is heerlijk om de bewoners te zien genieten. Van de muziek, maar ook van elkaar.
Terwijl vrijwilligster Ank de koffie en thee inschenkt beginnen we met ons welkomstlied. Iedereen wordt in dit lied persoonlijk begroet. Voor mij is het altijd een test of ik ieders naam nog weet. Sommige bewoners, vooral degenen met een moeilijke achternaam, vinden dat een hele prestatie.
Meestal beginnen we met een mooi lied van vroeger. Vandaag is dat ‘Bei mir bist du schön’ van de Andrewsisters. Er wordt aandachtig geluisterd en de bekende delen worden meegezongen.
Doordat de muziek de bewoners terugbrengt naar de tijd rondom de oorlog worden er wat herinneringen uit die tijd opgehaald. 
Als vanzelf gaan we verder met liederen uit het bekende boek ‘Kun je nog zingen, zing dan mee’. Veel mensen kennen de muziek nog uit hun schooltijd. Een dame vertelt dat ze de liedjes voeger zong met haar moeder, zusters en buurmeisjes. Ander vermaak was er niet. Daar kunnen we misschien nog wat van leren.

Het klassieke lied ‘Nymphs and shepperds’ van Henry Purcell maakt iedereen vrolijk. Omdat het maar een kort lied is, zing ik het nog eens, terwijl we, allen hand in hand, dansbewegingen maken. Zo, de gymnastiek zit er ook weer op.
Eén van de bewoonsters merkt op dat haar buurvrouw koude handen heeft. We denken dat het misschien helpt als we een paar klapliedjes zingen, met de bijbehorende bewegingen. Of het echt helpt weet ik niet, maar we hebben veel plezier!

Na nog veel meer muziek eindigen we, zoals altijd met ‘We’ll meet again’ van Vera Lynn. Iedereen vindt dit lied prachtig en deint hand in hand mee. Als de muziek stopt applaudisseren we voor elkaar. Dan zeg ik, recht uit mijn hart: “wat was het weer gezellig!”

---