zingen met een lach en een traan

Vanmorgen weer een muziekcontact-sessie gedaan met Mw. S, een lieve dame van 92 jaar. Zoals altijd word ik met een kus begroet. Ze vindt het gezellig dat ik er ben. Samen gaan we naar de andere huiskamer.
Omdat het zo grauw is buiten, beginnen we  you are my sunshine te zingen, een vrolijk liedje. Halverwege beginnen bij Mw. S de tranen te stromen. Ondanks dat zingen we verder.
Na het lied zeg ik dat ik zie dat ze geëmotioneerd is en vraag of het tranen van blijdschap of van verdriet zijn. Helaas, het zijn verdrietige tranen. Mw. S kan zich niet meer goed uitdrukken, maar uit het woord “alleen” maak ik op dat ze zich eenzaam voelt. Ik zeg je daar inderdaad verdrietig van kunt worden.
Ik laat haar even huilen terwijl ik haar vasthoud. Na de laatste traan geef ik haar een zakdoek, vervolgens een slokje koffie. Dan stel ik voor dat we, samen zingend, de eenzaamheid zullen verdrijven. Dat vind ze een goed idee. Het daarop volgende half uur zingt ze weer  blij en vol enthousiasme  met me mee.

---